Top Gear
ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ ΣΑΝ ΑΣΤΡΑΠΗΠάντα θα υπάρχουν κάποιοι που αρνούνται να συμβιβαστούν και να προσαρμοστούν. Όπως ο
αγοραστής της Φεράρι F-50 που την έκανε γρηγορότερη. Πυροβολούμε με το τέρας των 850
ίππων και 250 μίλια ανά ώρα τελικής του οίκου Koenig. Ένα παίξιμο των ματιών αρκεί για να
το χάσετε.
Κείμενο: Peter Grunert
Φωτογραφίες: Simon Childs
Μόλις σπάσαμε το όριο ταχύτητας. Όχι βέβαια αυτό των 70 μ.α.ώ. (112 χλμ./ώρα), που είναι
το μέγιστο επιτρεπόμενο για τους βρετανικούς δρόμους, αυτό το σπάσαμε 130 μ.α.ώ.
νωρίτερα! Κινούμενοι σε μια χωρίς όριο ταχύτητας αουτομπάν ανάμεσα στο Μόναχο και το
Σάλτσμπουργκ, μόλις περάσαμε το σημείο που η λογική μετατρέπεται σε παραφροσύνη: 200
μ.α.ώ., δηλαδή 320 χλμ./ώρα σε δημόσιο δρόμο!
Κινούμενοι με αυτή την ταχύτητα, αλλάζουμε συνεχώς τοπία, πριν οι υπόλοιποι οδηγοί
προλάβουν να αντιληφθούν την παρουσία μας. Με αυτά τα χιλιόμετρα, οι ευθείες γίνονται
στροφές, ενώ ένα ξαφνικό σκάσιμο κάποιου ελαστικού θα μπορούσε να μας πάει με συνεχείς
τούμπες μέχρι την Αυστρία... Είμαστε ενθουσιασμένοι και, σε όλα, νόμιμοι.
Πετυχαίνουμε αυτές τις εξωπραγματικές ταχύτητες με μία Φεράρι που είναι ταχύτερη και
τεχνολογικά πιο προηγμένη σε σχέση με οποιαδήποτε έκδοση δρόμου, που έχει φτιάξει έως
τώρα η ιταλική εταιρία. Πώς γίνεται, όμως, αυτό;
Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ξεκίνησε σαν μια απλή F50 ?από τις μόλις 349 που
κατασκευάστηκαν πριν από τρία χρόνια? με την τερατώδη απόδοση των 513 ίππων και την
αξιοσημείωτη τελική ταχύτητα των 325 χλμ/ώρα. Και τώρα σκεφθείτε το εξής: η μοναδική
F-50, στην οποία επιβαίνω αποδίδει 850 ίππους, και η τελική της ταχύτητα εκτιμάται στα
370 χλμ/ώρα!
O οδηγός ονομάζεται Walter Koenig, και είναι γιος του Γερμανού βελτιωτή μερικών από τις
τερατώδεις, φουσκωμένες Φεράρι, που κατασκευάστηκαν στη δεκαετία του '80.
Φαντάζεστε μια 308 τούρμπο με 400 ίππους και φουσκωμένα φτερά, πολλαπλές αεροτομές και
κατακόκκινο εσωτερικό; Ή μια 512 BBI με δύο τούρμπο και 650 ίππους, ή, μήπως, μια F-40 με
750 ίππους; Τί θα λέγατε για το δημοφιλέστερο δημιούργημα της εταιρίας ?τουλάχιστον από
την εποχή, που τέτοια οχήματα θεωρούνταν σταθερές αξίες, ώστε να επενδύσει κάποιος τα
χρήματά του? μια κομμένη (ανοιχτή) Tεσταρόσα με φτερά και αεροτομές, αλλά και 800 ίππους
στον κινητήρα;
«Ανοιχτό χωρίς σύνορα», ανέφερε το έντυπο του Kένιγκ, και η εταιρία που μπορούσε να
κατασκευάσει για σας, κατόπιν παραγγελίας, οποιοδήποτε από τα παραπάνω αυτοκίνητα.
Η δουλειά του βελτιωτή έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με το τότε, όπως και τα αυτοκίνητα
που βελτιώνει. «Ο κόσμος έχει γίνει πολύ συντηρητικός», εξηγεί ο Bάλτερ, καθώς
επιβραδύνει πλέον στα 270 χλμ./ώρα. «Οι οικονομικά εύρωστοι δεν θέλουν πια να προκαλούν.
Όταν ο ιδιοκτήτης αγόρασε αυτή την F-50, απογοητεύτηκε από την απόδοσή της. Μας ζήτησε να
την κάνουμε ταχύτερη, κάνοντας μόνον εξωτερικές παρεμβάσεις, όπου χρειάζονταν, για καθαρά
τεχνικούς λόγους».
Αυτή τη στιγμή το αυτοκίνητο είναι καλυμμένο με αρκετή ταινία. Προς αποφυγήν του κινδύνου
εμπλοκής με τα δικαστήρια, κάθε σήμα της Φεράρι είναι καλυμμένο για τη συγκεκριμένη
φωτογράφηση. Από ό,τι φαίνεται, η ιταλική εταιρία βρίσκει τη βελτιωμένη F-50 ελαφρώς
«ενοχλητική». Έως ότου βγεί στην παραγωγή η F-60, η F50 του Κένιγκ είναι ταχύτερη από
οποιαδήποτε εργοστασιακή Φεράρι, και αυτό δεν είναι εύκολα ανεκτό.
Επιπλέον, ο ιδιοκτήτης της, που ζει στο Λονδίνο, ζήτησε να καλυφθούν και οι πινακίδες
κυκλοφορίας, μια και, πλουσιότερος από πριν, προτιμά να παραμείνει ανώνυμος.
Ευτυχώς, το εκπληκτικό αμάξωμα από ανθρακονήματα έχει παραμείνει σχεδόν αναλλοίωτο. Το
αυτοκίνητο είναι απίστευτα σταθερό σε τέτοιες υψηλές ταχύτητες, χάρη σε ένα μπροστινό
ρυθμιζόμενο σπόιλερ και σε μια κεκλιμένη πίσω αεροτομή, που προστέθηκαν για να ενισχύσουν
την ευστάθεια στο δρόμο. Aυτά τα βοηθήματα κατεβάζουν το χρόνο του γύρου κατά τέσσερα
ολόκληρα δευτερόλεπτα, όπως απέδειξε η πρόσφατη δοκιμή στην πίστα του Α1-Ring. Επιπλέον,
τοποθετήθηκε και ένα ζευγάρι αεραγωγών της Naca, επάνω στο αμάξωμα και στις δύο πλευρές
του χώρου του κινητήρα, που διοχετεύουν αέρα στους δύο τεράστιους εναλλάκτες αέρα, που
δίνουν τροφή στο ζευγάρι των στροβιλοσυμπιεστών Κ27 της ΚΚΚ.
Ένα γερό πάτημα του φρένου και επιβραδύνουμε κατά 160 χλμ./ώρα στη στιγμή, με το κεφάλι
μου να φεύγει προς το παρμπρίζ και τα χαρτιά με τις σημειώσεις μου (λες και σημείωνα στα
320 χλμ/ώρα?) να πέφτουν στο πάτωμα. Τα φρένα τσιρίζουν, αλλά είναι αποδοτικά, αφού
χρησιμοποιούν αγωνιστικούς δίσκους της AP 380 χλστ. μπροστά και 335 χλστ. πίσω (όπως και
στις αγωνιστικές Πόρσε GT2), συνδυασμένους με τέσσερις εξαπίστονες δαγκάνες.
Ίσως προσέξατε τις διαιρούμενες ζάντες μαγνησίου 18 ιντσών της BBS με κεντρικό μπουλόνι,
που έχουν τοποθετηθεί για έναν και μόνο λόγο: τα νέα φρένα απλώς δεν χωρούσαν κάτω από
τις εργοστασιακές ζάντες. Τα ελαστικά είναι τα ασύμμετρα Πιρέλι P-Zero διαστάσεων
285/30-18 για τους μπροστινούς τροχούς και τα απλά 335/30-18 για τους πίσω, δηλαδή τα
φαρδύτερα ελαστικά που μπορεί να αγοράσει κάποιος στο εμπόριο!
Ώρα να συνέλθω και να επιστρέψω στην πραγματικότητα. Ήρθε η σειρά μου να οδηγήσω.
«Η σειρά σου τώρα», λέει ο Βάλτερ, φαινομενικά γεμάτος χαρά, παρ' όλο που ετοιμάζεται να
παραδώσει τη βελτιωμένη F-50 (αξίας 250 εκ. δραχμών) σε έναν 26χρονο. Καλά διαβάσατε,
στην τιμή αγοράς του αυτοκινήτου, που είναι 185 εκατομμύρια δραχμές, η μετατροπή κόστισε
όσο ένα συγκρότημα κατοικιών σε ένα δρόμο του Tyneside.
«Έχουμε μερικούς ήσυχους και στενούς επαρχιακούς δρόμους», λέει ο Bάλτερ, «δεν είναι
καλοί για φωτογράφηση»; Για φωτογράφηση ναι, όχι όμως και για το στομάχι μας... Για πρώτη
φορά στη ζωή μου ετοιμάζομαι να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο που μπορεί να κινηθεί όσο γρήγορα
θέλω, οπουδήποτε, σε οποιονδήποτε δρόμο. Τα όρια είναι αποκλειστικά δικά μου και όχι του
αυτοκινήτου.
Αλλάζουμε θέσεις και στριμώχνομαι στο φρεσκοτοποθετημένο αγωνιστικό μπάκετ του οδηγού με
τις ζώνες τεσσάρων σημείων της ΜΟΜΟ (που δεν είναι απόλυτα νόμιμες στη Γερμανία), σε μια
πρώτη προσπάθεια εξοικείωσης. Πρώτα βάζουμε σε λειτουργία τον τερατώδη κινητήρα. Πλησιάζω
το μεγάλο κόκκινο διακόπτη, που είναι τοποθετημένος στην κεντρική κονσόλα. «Μην τον
πατήσεις», με προλαβαίνει ο Βάλτερ. «Ενεργοποιεί το σύστημα πυρόσβεσης που έχουμε
εγκαταστήσει στην ανάφλεξη, στα τούρμπο και τον καταλύτη». Ο σωστός διακόπτης είναι ένα
αθώο μαύρο κουμπί κρυμμένο κάτω απο το κλειδί. Ένα παρατεταμένο πάτημά του είναι αρκετό,
να προκαλέσει εκκωφαντικό θόρυβο από τις μεγάλες εξατμίσεις. Καθώς ο V12 κινητήρας ξεκινά
με ασταθές ρελαντί, ένας κουραστικός ήχος μεταδίδεται στην καμπίνα της F-50 με τη σκληρή
οροφή. Ο συνδυασμός βαλβίδων, μετάδοσης και εξάτμισης, δικαιολογούν την ύπαρξη των
ωτοασπίδων που βρίσκονται στην πλαϊνή θήκη της πόρτας.
«Μην πειράξεις επίσης και αυτό», συμβουλεύει ο Βάλτερ δείχνοντας μια συσκευή με την
ένδειξη «διακόπτης ισχύος» και σημειωμένες βαθμίδες ισχύος 600, 700 και 800. «Από εδώ
ρυθμίζεται η πίεση των τούρμπο. Το αυτοκίνητο δεν είναι στρωμένο ακόμα. Έχει κάνει
συνολικά 3.500 χλμ. από καινούργιο. Αν και απέδωσε 828 ίππους στις 7.500 σ.α.λ. στο
δυναμόμετρο, για τις ανάγκες της δοκιμής το κατεβάσαμε στους 780 ίππους. Σε ένα χρόνο θα
το ανασκευάσουμε πλήρως και θα το αφήσουμε να αποδίδει μόνιμα 850 ίππους».
Έστω και «μόνο» 780 ίπποι σε ένα πανάλαφρο αυτοκίνητο, αρκούν για να με φοβίσουν
πραγματικά. Ας μην ξεχνάμε πως η πολιτική έκδοση της Μακλάρεν F1 αποδίδει 627 ίππους, ενώ
ακόμα και τα κορυφαία μονοθέσια της F1 δύσκολα ξεπερνούν τους 750 ίππους. Σκεφθείτε,
δηλαδή, μια Φεράρι για χρήση στο δρόμο που είναι γρηγορότερη από τη Φεράρι που τρέχει
στην F1? Έξοχα!
Το τελευταίο που μένει να γνωρίσω είναι ο αγωνιστικός συμπλέκτης. Το κόστος του 1,5 εκ.
δρχ. για αυτά τα εξαρτήματα της Sachs είναι ο λόγος που ο Κένιγκ δεν διακινδυνεύει να
χρονομετρήσει ακόμα το αυτοκίνητο. Όταν όμως η απλή F-50 χρειάζεται μόλις 3,7 δλ. για τα
100 χλμ./ώρα από στάση, δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητήσω τον ισχυρισμό ότι το δικό μας
χρειάζεται μόλις 3,1 δλ.
Για να ξεκινήσει το αυτοκίνητο απαλά, θέλει δυνατό αριστερό πόδι. Απόλυτη λεπτότητα
είναι, όμως, αναγκαία και για το δεξί πόδι. «Πρόσεχε», λέει ο Βάλτερ, δείχνοντας
αξιοσημείωτη έλλειψη νευρικότητας, παρά το γεγονός ότι με αφήνει να οδηγήσω το αποτέλεσμα
της εξάμηνης εργασίας του. «Σε στεγνό οδόστρωμα με πρώτη, δευτέρα ή τρίτη ταχύτητα,
σπινιάρουν εύκολα οι πίσω τροχοί». Υπενθυμίζουμε πως το αυτοκίνητο φορά τα μεγαλύτερα σε
διάσταση ελαστικά που κυκλοφορούν στο εμπόριο. «Το έχεις οδηγήσει σε βρεγμένο δρόμο;»
ρώτησα. «E? όχι, αυτό δεν μπορώ καν να το φανταστώ», απαντά.
Αλλάζω νωρίς από πρώτη σε δευτέρα, χτυπώντας το κλασικό χειροκίνητο κιβώτιο έξι σχέσεων
μέσα από την ατσάλινη χτένα του επιλογέα. Με λίγο γκάζι και 3.000 σ.α.λ., ο θόρυβος είναι
πιο ενοχλητικός από το αν είχα το κεφάλι μου μέσα στο χώρο του κινητήρα ενός φυσιολογικού
σπορ αυτοκινήτου την ώρα που «δουλεύει» στα κόκκινα.
«Η πραγματική έκρηξη γίνεται μεταξύ 6.000 και 8000 σ.α.λ.», εξηγεί ο συνοδηγός, έκπληκτος
από την αρχική επιφυλακτικότητά μου. Πατάω λίγο ακόμα το μεγάλης διαδρομής γκάζι και
αρχίζω να σκέπτομαι ότι μου λέει ψέματα. Από τις 4.000 σ.α.λ. ένα απότομο σπρώξιμο με
κάνει να παλεύω με το τιμόνι για να κρατήσω το αυτοκίνητο μέσα στο δρόμο, και όλα αυτά,
ξεκινώντας στην ευθεία! Ο θόρυβος έχει αλλάξει εντελώς. Τώρα το κεφάλι μου είναι γεμάτο
από τα εκκωφαντικά ουρλιαχτά της Φεράρι F1 του 1990. Είναι ο ήχος που ανυπομονούσα να
ακούσω, γνωρίζοντας ότι ο κινητήρας της F-50 είναι μια έκδοση του ίδιου V12 με μεγαλύτερη
χωρητικότητα και με πιο φιλικό στην καθημερινή οδήγηση χρονισμό των βαλβίδων.
Το γκάζι δεν είναι ακόμα μέχρι το τέλος της διαδρομής του. Το πιέζω και άλλο, ο κινητήρας
ανεβαίνει στις 6.000 σ.α.λ. και ξαφνικά απογειωνόμαστε! Τα δύο τούρμπο απελευθερώνουν την
πλήρη ισχύ, δίνοντας επιτάχυνση όπως αν βρισκόμουν σε εκτινασσόμενο κάθισμα, που
εκτοξεύθηκε με οριζόντια φορά. Για ένα δευτερόλεπτο είμαι «νεκρός», η καρδιά μου σταματά,
οι πνεύμονές μου μένουν χωρίς αέρα και όλη η δύναμή μου βρίσκεται στο να κρατήσω το
τιμόνι και το αυτοκίνητο στο δρόμο.
Οι αισθήσεις επιστρέφουν, με τις στροφές να κοντεύουν τις 9.000 σ.α.λ. Ώρα να βάλω τρίτη
ταχύτητα και να ηρεμήσω. «Νομίζω πως ο κόφτης θα έπρεπε να είναι στις 8.500 σ.α.λ.», λέει
ο Βάλτερ, ακόμα χαλαρός όπως πάντα, ενώ ενοχλημένοι άνθρωποι βρίσκονται γύρω μας.
Φθάνουμε σε ένα χωριό με σπίτια σε σχήμα ρολογιού με κούκο και τους κατοίκους να φορούν
αστεία πράσινα καπέλα. Μια κάμερα που στοχεύει πάνω μας, μας αναγκάζει να τηρήσουμε το
όριο των 30 χ.α.ώ. Μια γυναίκα μας κάνει θυμωμένη τη χειρονομία «είστε τρελοί», με το
δάχτυλο να κάνει κύκλους δίπλα στο αυτί της, ενώ μια άλλη, λίγο πιο πέρα, τραβά τους
φανερά εντυπωσιασμένους έφηβους γιους της μακριά από την κακή επιρροή του αυτοκινήτου.
Ένας χωρικός φωνάζει στα γερμανικά ότι θα καλέσει την αστυνομία και κάνει χειρονομίες για
να μας διώξει από την περιοχή του. Bλέπω το ταχύμετρο που δείχνει μόλις 20 χλμ./ώρα...
Αφήνοντας πίσω τους ηλίθιους του χωριού, οι προσπάθειες να επιβεβαιώσω κάθε φόβο τους,
μου δείχνουν πως η «υπερ-Φεράρι» είναι πιο καλοκάγαθη από ό,τι περίμενα. Σίγουρα υπάρχει
ακόμη απερίγραπτος φόβος, οδηγώντας ένα φαρδύ, αριστεροτίμονο αυτοκίνητο, τέτοιας
χρηματικής αξίας, σε μη ελεγχόμενους δρόμους. Από την άλλη όμως, τα συστήματα ελέγχου
βοηθούν στο να κάνουν τα πράγματα λίγο ευκολότερα. Το μη υποβοηθούμενο τιμόνι είναι
ελαφρύ και γεμάτο αίσθηση, όταν το αυτοκίνητο είναι σε κίνηση, ενώ τα φαρδιά μπροστινά
ελαστικά αρνούνται να γλιστρήσουν. Επίσης, τα αγωνιστικού τύπου φρένα χωρίς ABS έχουν
αίσθηση και αποδίδουν εξίσου καλά σε χαμηλές και υψηλές θερμοκρασίες.
Ήμουν τόσο απορροφημένος, που είχα σχεδόν ξεχάσει ότι ο φωτογράφος μας προσπαθούσε
απεγνωσμένα να μας ακολουθήσει με μια νοικιασμένη ?λφα 146. Ωραία, αυτό σημαίνει ότι
υπάρχει χρόνος να πείσω τον Βάλτερ να κάνει μερικά γρήγορα περάσματα, δίνοντάς μου την
ευκαιρία να ακούσω από έξω τον υπέροχο ήχο του κινητήρα.
Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σε ένα μπαλκόνι πάνω από την ευθεία της γραμμής εκκίνησης του
Μονακό, καθώς πλησιάζει η Φεράρι του Προστ με το δωδεκακύλινδρο κινητήρα να αποδίδει και
το τελευταίο απόθεμα της ισχύος του. Ακούγονται ήχοι που δεν είχα ακούσει μέσα στο
αυτοκίνητο, καθώς οι τροχοί σπινιάρουν όπως ψάχνουν για πρόσφυση κάθε φορά που το γκάζι
φτάνει στο πάτωμα, ενώ σκασίματα ακούγονται από την εξάτμιση σε κάθε κατέβασμα ταχύτητας.
Από την άλλη πλευρά, αυτό το αυτοκίνητο προδιαγραφών F1 μοιάζει με τερατώδη Λάντσια S4
γκρουπ Β, καθώς τα τούρμπο σφυρίζουν, ενώ χάνεται στο βάθος. Αυτή η F-50 του Kένιγκ
είναι, απλώς, το καλύτερο σε ήχο αυτοκίνητο που έχω ακούσει ποτέ μου.
Καθώς, επιτέλους, εμφανίζεται ο φωτογράφος, είναι ώρα να εξηγήσω στον Βάλτερ πως στην
επόμενη φωτογραφία θέλουμε γρήγορο πέρασμα του αυτοκινήτου σε στροφή, έχοντας όμως τον
απόλυτο ελεγχό του. «Μπορείτε να το κάνετε, απλά να θυμάστε ότι, αν συμβεί κάτι, ο
ιδιοκτήτης θα με πυροβολήσει», απαντά και δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε.
Η στροφή είναι μια κλειστή δεξιά, με δεύτερη ταχύτητα στο κιβώτιο, ακολουθούμενη από
μακριά ανηφορική ευθεία. Επιταχύνοντας προς τη στροφή, αντιλαμβάνομαι ότι μπαίνω
γρηγορότερα από ό,τι υπολόγιζα. Είναι ώρα να εμπιστευθώ τους τεράστιους τροχούς, να
επιβραδύνω λίγο και να στρίψω. Αυτό που δεν βοηθά είναι το στρώμα σκόνης μέσα στη στροφή,
που διώχνει τους μπροστινούς τροχούς απο την τροχιά τους. Με την αγωνία φανερή στο
πρόσωπό μου, πατάω λίγο το γκάζι και οι πίσω τροχοί διορθώνουν την πορεία με το
αυτοκίνητο να επιταχύνει προς την ανηφόρα.
Στο επόμενο πέρασμα στρίβω λίγο απαλότερα και πατάω με προσοχή το γκάζι σχετικά νωρίτερα.
Η συμπεριφορά της F-50 είναι και πάλι ουδέτερη και σωστά ο Κένιγκ δεν έχει πειράξει τη
σχεδόν τέλεια ηλεκτρονικά ελεγχόμενη ανάρτηση. Ο ιδιοκτήτης σχεδιάζει να είναι το «παιδί
με το καλύτερο παιχνίδι» στις πίστες της Μεγάλης Βρετανίας και έτσι το μόνο που έχει
προστεθεί είναι ρυθμιζόμενες αντιστρεπτικές, για να επιτρέψουν λίγο παιχνίδι σε πίστα...
Τώρα, έχω πλήρη συναίσθηση ότι δεν απέχω πολύ από το σημείο να χρεώσω το BBC 470.000
στερλίνες αν το παρακάνω, αφού 2.000 σ.α.λ. πιο πάνω βρίσκεται η περιοχή ενεργοποίησης
των δύο τούρμπο, με τη δυνατότητα να στείλει στη στιγμή οδηγό και αυτοκίνητο
αναποδογυρισμένους στα χωράφια. Σίγουρα, καλό το θέαμα, αλλά το κεφάλι μου θα υπέφερε.
Σημειώστε ότι, λόγω απουσίας συστήματος ελέγχου πρόσφυσης, ακόμα και ο Mιχαέλ Σουμάχερ θα
δυσκολευόταν να δαμάσει και τους 780 ίππους του πισωκίνητου αυτοκινήτου σε μια στροφή
όπως και αυτή.
Με τον ήλιο να δύει και το αυτοκίνητο ακόμα ανέπαφο, έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στο
Μόναχο. Ζητώ από τον Βάλτερ να με αφήσει να οδηγήσω κατά την επιστροφή στην αούτομπαν.
«Είναι λίγο δύσκολο, είναι ώρα αιχμής», μου εξηγεί. Μπαίνουμε στην αούτομπαν και πράγματι
η κίνηση είναι μεγάλη, με όλους να κινούνται με σταθερή ταχύτητα 120 χλμ./ώρα. Ακόμα και
όταν η μεσαία λωρίδα κυκλοφορίας είναι άδεια, υπάρχει πάντα κάποιος ενοχλητικός στην
αριστερή που εμποδίζει τη F-50 των 320 χλμ./ώρα και 90 db, καθώς απολαμβάνει το
ραδιοφωνικό σταθμό της Φρανκφούρτης. Η αούτομπαν των τριών λωρίδων κυκλοφορίας συνεχίζει
ακόμα για 15 χλμ., πριν γίνει δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Νομίζω ότι και η τελευταία
ευκαιρία που είχα, εξανεμίστηκε. «Το 80% των γερμανικών αούτομπαν έχουν πλέον ανώτατο
όριο ταχύτητας», σημειώνει ο Βάλτερ. «Σύντομα θα έχουν όλες, αλλά οι Οικολόγοι δεν
χρειάζεται να κάνουν τον κόπο να τοποθετήσουν πινακίδες, αφού η μόνιμα αυξημένη κίνηση
περιορίζει, ούτως ή άλλως, την ταχύτητα».
Ξαφνικά ο δρόμος μπροστά ανοίγει και μια Kαβασάκι, με αγωνιστικές τάσεις, έρχεται δίπλα
μας, διερευνώντας τη δυνατότητά μας να την ακολουθήσουμε.
Κατεβάζω τρίτη, ξυπνώντας το δωδεκακύλινδρο τέρας, καθώς αισθάνομαι το πίσω μέρος του
αυτοκινήτου να χορεύει τη στιγμή που τα τούρμπο μπαίνουν σε λειτουργία. Βάζω τετάρτη και
η επιτάχυνση είναι απίστευτη. Με πέμπτη και 240 χλμ./ώρα ψάχνω για τη μοτοσικλέτα, αλλά
δεν τη βλέπω πια. Η αεροδυναμική τη νίκησε, αλλά όχι και εμάς, καθώς πλησιάζουμε τα 250.
Ξαφνικά, μόλις 200 μέτρα μπροστά μας, ένα Γκολφ μπαίνει στο δρόμο μας. Ένα δυνατό πάτημα
του φρένου αποδεικνύει, και πάλι, την αποτελεσματικότητά τους και επιβεβαιώνει ότι η
μοίρα θα μου επιτρέψει να επιστρέψω τη F-50 στο ίδιο σχήμα, όπως την πήρα από τον Βάλτερ.
Το μόνιμο χαμόγελό μου αρχίζει να παγώνει, καθώς συνειδητοποιώ ότι η πιθανότητα να
ταξιδέψω τόσο γρήγορα με ένα αυτοκίνητο, ακόμα και με τη μισή ιπποδύναμη σε δημόσιους
δρόμους, ανήκει πλέον στο παρελθόν. Ακόμα και στην Γερμανία, οι ελευθερίες σιγά σιγά
κόβονται. Δεν επιστρέφω απλώς το γρηγορότερο αυτοκίνητο που έχω οδηγήσει, εγκαταλείπω το
γρηγορότερο αυτοκίνητο που θα έχω οδηγήσει ποτέ.
ΤΕΧNΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Κινητήρας με δύο τούρμπο, εναλλάκτη, 60v V12
Χωρητικότητα 4698 κ.ε.
Μέγιστη Ισχύς 850 ίππους στις 7.200 σ.α.λ.
Μέγιστη ροπή στρέψης 585lb.ft στις 8.000 σ.α.λ.
Μετάδοση Xειροκίνητο κιβώτιο έξι σχέσεων
Ανάρτηση διπλά ψαλίδια, ελατήρια, ρυθμιζόμενες αντιστρεπτικές ράβδοι, ηλεκτρονικά
ρυθμιζόμενη απόσβεση
Φρένα Xαραγμένοι αεριζόμενοι δίσκοι 380 χλστ. μπροστά, χαραγμένοι αεριζόμενοι δίσκοι 355
χλστ. πίσω, εξαπίστονες δαγκάνες
Ελαστικά εμπρός 285/30 ZR18
Ελαστικά πίσω 335/30 ZR18
Επιδόσεις (εκτιμώμενες) 0-100 χλμ./ώρα σε 3,1 δλ., 230 μ.α.ώ. τελική ταχύτητα
Τιμές 65 εκ. δρχ. για την πλήρη μετατροπή κινητήρα, φρένων και τροχών.
Πληροφορίες Koenig Specials (0049) 89 724970
Λεζάντες
Περίπου 850 ίπποι, 585lb.ft ροπής, 320 χλμ./ώρα τελική ταχύτητα, 0-100 χλμ./ώρα σε 3,1".
Θα χρειαζόσασταν κάτι μεγαλύτερο από ένα πάρκινγκ του Tesco για να το απολαύσετε...
Ένας κουρασμένος βάτραχος πάει για Όσκαρ... Προσέξτε τα περίεργα παιχνίδια. Οι διακόπτες
ισχύος και ρύθμισης ύψους της ανάρτησης.
ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΓΚΑΖΙΑ
Κινούνται υπογείως. Δεν διαφημίζονται, αλλά είναι πολύ καλά οργανωμένοι. Η δράση τους
είναι παράνομη, αλλά αυτό δεν τους προβληματίζει ? το αντίθετο μάλιστα. Υπάρχουν παντού,
σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου, από τον περιφερειακό του Παρισιού μέχρι τους
δρόμους του Τόκιο. Αν νομίζατε ότι η «Βούτα» είναι ελληνική εφεύρεση, δείτε τι γίνεται
τις νύχτες στο Μπέρμιγχαμ?
Κείμενο: Richard Fleury
Φωτογραφίες: Andy Tipping
Είναι 11 το βράδυ και είμαστε ήδη στην «Πίστα» μισή ώρα, όταν καταφθάνουν δύο περιπολικά.
Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στις άκρες του δρόμου εξαφανίζονται μέσα σε μια στιγμή, το
φιλοθεάμον κοινό όμως δεν δείχνει καμία πρόθεση να μετακινηθεί. Το αντίθετο μάλιστα: μια
μικρή ομάδα «φιλάθλων» περικυκλώνει το ένα περιπολικό, με γέλια και αστείες χειρονομίες
προς τους δύο αστυνομικούς που αρχικά δείχνουν αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Όχι για πολύ όμως:
ξαφνικά, οι πόρτες ανοίγουν απότομα και το πλήθος αραιώνει, αν και τα γέλια και οι φωνές
δεν σταματούν. «Θέλει κάποιος να μου πει κάτι; Ας έρθει εδώ να μου το πει!», φωνάζει
έξαλλος ο αστυνομικός, πριν ξαναμπεί στο περιπολικό, χτυπώντας τη πόρτα.
«Γουστάρω, όλο και καλύτερο γίνεται κάθε βδομάδα», λέει ένας τύπος που στέκεται δίπλα μου
και παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα καθέκαστα. «Την περασμένη εβδομάδα έκαψαν ένα
αυτοκίνητο». Μου δείχνει το σαμαράκι που προστέθηκε πρόσφατα στην άσφαλτο για να κόβει
την ταχύτητα. «Σιγά μη τους ενοχλήσει αυτό!», κοροϊδεύει. «Θα αρχίσουν τα σπιναρίσματα
πάνω του μέχρι να το διαλύσουν».
Η «Πίστα», όπως είναι γνωστό το μέρος στους τακτικούς θαμώνες, είναι ένα κομμάτι δρόμου
κοντά στον περιφερειακό του Μπέρμιγχαμ που φιλοξενεί, εδώ και αρκετά χρόνια, τους
παράνομους αγώνες των «πυροβολημένων» της περιοχής. Όταν πριν από μία δεκαετία η δεύτερη
μεγαλύτερη πόλη της Αγγλίας φιλοξενούσε επίσημους αγώνες μονοθεσίων, το κομμάτι αυτό ήταν
ένα μέρος της πίστας, που χρησιμοποιούσε δρόμους της πόλης για μια αληθινή (και νόμιμη)
πίστα αγώνων. Σήμερα, οι κοντράκηδες έχουν πάρει τη σκυτάλη από τους πραγματικούς οδηγούς
αγώνων, και το παλιό «εσάκι» της πίστας έχει γίνει μόνιμο στέκι των παρανόμων νυχτερινών
δραστηριοτήτων από τότε.
«Δικό τους είναι το λάθος, που έκαναν αγώνες εδώ. Όλοι σκέφτηκαν τότε: αφού μπορούν αυτοί
να το κάνουν, γιατί να μην μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς;», εξηγεί ο Σαντίκ, ένας από
τους μόνιμους επισκέπτες της βραδυνής αυτής δραστηριότητας. «Ας πρόσεχαν!», συμπληρώνει ο
κολλητός του, τη στιγμή που δύο χαμηλωμένα χάτσμπακ μπαίνουν χύμα στις στροφές του S.
Αυτός που βρίσκεται στην εξωτερική, αναγκάζεται να φρενάρει για να αποφύγει έναν αθώο που
έρχεται από το αντίθετο ρεύμα. Το αυτοκίνητο ξεκολλά βίαια και γλιστράει με το πίσω
μέρος, την τελευταία στιγμή όμως καταφέρνει να σωθεί, καθώς τα τρία αυτοκίνητα
διασταυρώνονται χωρίς κανένας να ακουμπήσει με τον άλλο. Έστω κι αν γλίτωσαν όμως, το
θέαμα έχει τη σφραγίδα της απόλυτης ηλιθιότητας?
Ο Σαντίκ, ένας 26χρονος μελαχροινός ασιάτης ντυμένος «στην τρίχα» με σκούρο μακρύ παλτό
και μαύρο φρεσκοσιδερωμένο παντελόνι, μιλάει με 10.000 στροφές ανά λεπτό. Μας εξηγεί τη
διαδρομή: «Kάνουν το γύρο της πλατείας και γυρίζουν προς τα πίσω και κάνουν αναστροφή εδώ
μπροστά μας. Η ακριανή λωρίδα είναι τα πιτς, από εδώ μπαίνουν και βγαίνουν». Οι
φυσιολογικοί άνθρωποι φαίνεται, πάντως, να ξέρουν τη φήμη της περιοχής και να την
αποφεύγουν. «Δεν περνούν άσχετοι από εδώ, μόνον τα φορτηγά της λαχαναγοράς και μερικά
νυχτερινά λεωφορεία. Αρκετοί φοβούνται άλλωστε να περάσουν από εδώ το βράδυ, ενώ μερικοί
έχουν έρθει μια φορά και έχουν τρομάξει τόσο που δεν έχουν καμία όρεξη να ξανάρθουν. Δεν
έχουν κι άδικο?». Ο Σαντίκ έρχεται στην «Πίστα» εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή
που τα φτιαγμένα Φορντ Κάπρι κυριαρχούσαν στη νύχτα. Επιτυχημένος επιχειρηματίας σήμερα,
υποστηρίζει ότι έχουν περάσει από τα χέρια του πολλά ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα.
«Έρχομαι εδώ τα τελευταία εννιά χρόνια», λέει. «Είναι και ένα μέρος για να δείξεις το
καινούργιο σου αυτοκίνητο».
Κι αν δεν έχεις αυτοκίνητο, ή αν το δικό σου αυτοκίνητο δεν είναι αρκετά ικανό για
επίδειξη; Μήπως μερικά από τα αυτοκίνητα που παρακολουθούμε είναι κλεμμένα; «Ε, σίγουρα,
γίνονται και τέτοια. Την περασμένη εβδομάδα έκαψαν ένα αυτοκίνητο, προφανώς ήταν κλεμμένο
για να το σπάσουν και να το πυρπολήσουν μέσα στον κόσμο. Κρίμα όμως, ντροπή είναι. Αν
θέλεις να κάνεις φιγούρα, πρέπει να την κάνεις με το δικό σου αυτοκίνητο, τι σου φταίει
το αυτοκίνητο του ανθρωπάκου που του το έφαγες; Και, τέλος πάντων, κάνε τουλάχιστον τη
βόλτα σου και παράτα το, μην το καις κιόλας».
Σήμερα, πάντως, τα πράγματα φαίνονται πιο ήσυχα. Μόνο μερικές εκατοντάδες θεατές έχουν
εμφανιστεί, εκεί που τις νύχτες του Σαββάτου μαζεύονται χιλιάδες και χαζεύουν την κίνηση.
Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο είδος διαφήμισης ή ανακοίνωσης, όλοι
το μαθαίνουν από στόμα σε στόμα. «?ν έρθεις ένα Σάββατο και περάσεις φοβερά, το επόμενο,
από μόνος σου, θα ξανάρθεις και θα το πεις και στους φίλους σου, που θα έρθουν για να
δουν και αυτοί. Το πράγμα μεγαλώνει συνέχεια, για αυτό και μας έχουν βάλει στο μάτι και
θέλουν να μας πάνε μέσα».
Οι αρχές μπορεί να θέλουν να σταματήσει η άναρχη αυτή κατάσταση, όμως σίγουρα δεν θέλουν
να μιλάνε για το πρόβλημα. Ίσως φοβούνται ότι θα του δώσουν ακόμα περισσότερη διαφήμιση,
ή μπορεί απλώς να ντρέπονται, που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα σημαντικό για να το
σταματήσουν. Πάντως, στην προσπάθειά μας για μια συνέντευξη με το συγκεκριμένο θέμα, ο
εκπρόσωπος της Αστυνομίας του Μπέρμιγχαμ μας δήλωσε: «Δεν έχουμε κάποιο ιδιαίτερο
πρόβλημα στην περιοχή μας με τους παράνομους αγώνες. Αν θέλετε να μιλήσουμε για κάτι
άλλο, για τις ληστείες ίσως;».
Ο Σαντίκ δεν έχει πρόβλημα να μιλά για την αστυνομία, έστω κι αν η αστυνομία δεν κάνει
τον κόπο να μιλήσει για αυτούς. «Τι να κάνουν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Προσπάθησαν
αρκετές φορές, κάποτε έβαλαν και ένα πλαστικό κολονάκι στη μέση του δρόμου για να μην
μπορείς να πατήσεις τη διπλή γραμμή, αλλά τώρα γίνεται ακόμα μεγαλύτερη πλάκα. Όλοι
κάνουν διαγωνισμό, ποιος θα το ρίξει κάτω πρώτος. Το έχουν ήδη καταστρέψει αρκετές
φορές». Ο ίδιος βοηθά τον τελευταίο καιρό στη διοργάνωση μιας μεγάλης βραδιάς στην
«Πίστα» για τους επόμενους μήνες. «Ήδη έχουμε τυπώσει εκατό χιλιάδες φυλλάδια και έχουμε
αρχίσει να τα μοιράζουμε. Την τελευταία φορά έγινε χαμός, μέχρι και τις τρεις το πρωί και
οι τροχόμπατσοι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα με τόσο πολύ κόσμο. Πέρυσι είχαμε πέντε
χιλιάδες άτομα μόνον από το Μπέρμιγχαμ, φέτος όμως περιμένουμε ακόμα περισσότερους, αφού
το έχουμε κυκλοφορήσει και στο Λονδίνο και στο Μάντσεστερ».
Ο Σαντίκ και ο κολλητός του ο AJ έχουν εγκαταστήσει έναν πομπό FM μέσα στο αυτοκίνητό
τους. Ακούγεται στα ραδιόφωνα των αυτοκινήτων μέχρι ένα δυο χιλιόμετρα μακριά και
χρησιμοποιείται για την ανασύνταξη των δυνάμεων, όταν ο Νόμος προσωρινά χαλάει το πάρτι.
«Η αστυνομία δεν το έχει ανακαλύψει ακόμα, την περασμένη εβδομάδα το αρχίσαμε», λέει ο
AJ. «Και να το εντοπίσουν όμως, απλώς θα αλλάξουμε τη συχνότητα. ?λλωστε, δεν είναι δικό
τους θέμα, είναι ένας πειρατικός ραδιοφωνικός σταθμός και θα πρέπει να μας ψάχνει το
Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών. Μόλις φτιάξαμε και το μικρόφωνο, οπότε μπορούμε να
δίνουμε ζωντανές πληροφορίες, όπως για παράδειγμα "σύρμα, τα καρούμπαλα έρχονται, κόψτε
ταχύτητα" και να εξυπηρετούμε τους καλεσμένους μας. ?σε που ακούμε και καλή μουσική,
house, garage, ό,τι γουστάρει ο καθένας».
Στο μεταξύ, έρχονται και άλλα περιπολικά και οι αστυνομικοί αρχίζουν να κόβουν κλήσεις
για διάφορα μικροπαραπτώματα, ενώ φωτογραφίζουν με μια Πολαρόιντ και τις πινακίδες των
αυτοκινήτων. Μας διατάζουν να απομακρυνθούμε από την περιοχή.
«Αν είναι μόνο δύο σε ένα περιπολικό, απλώς τους γράφουμε», λέει ο AJ. «Μόνοι τους δεν
μπορούν να κάνουν τίποτα, μόνο αν έρθουν οι κλούβες με τα ΜΑΤ αρχίζει το πράγμα να
ζορίζει. Μόνον όταν έρχονται πολλοί μαζί, μας κάνουν τους μάγκες».
Μας διηγείται την ιστορία από μια μεγάλη αστυνομική επιχείρηση, πριν μερικούς μήνες:
«Είχαν βάλει μια κάμερα στην ταράτσα του κτιρίου απέναντι, και αφού μάζεψαν αρκετές
εικόνες, μας την έπεσαν από όλες τις μεριές. Πρέπει να είχαν μαζευτεί μέχρι εκείνη την
ώρα γύρω στα 700 αυτοκίνητα, και κατά τις δύο μετά τα μεσάνυχτα, τα περιπολικά έκλεισαν
ξαφνικά όλες τις εξόδους. Έκαναν έλεγχο σε όλα τα αυτοκίνητα, ψάχνοντας για οτιδήποτε.
Είχαν ήδη στην κάμερα όλους αυτούς που ήθελαν, και τους είχαν κρατήσει σε μία άκρη για τα
περαιτέρω, όμως ξετίναξαν και όλους τους υπολοίπους που απλώς παρακολουθούσαν, κόβοντας
κλήσεις για το παραμικρό, μόνο και μόνο για να τους τη σπάσουν και να μην ξανάρθουν».
Όσο μαζεύονται τα παραπτώματα, κινδυνεύεις και με αφαίρεση της άδειας, ενώ το επόμενο
στάδιο είναι η φυλακή. Ένας από τους παρισταμένους που οδηγεί ένα παράξενο Βέκτρα, έχει
12 καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον του, ενώ το δικαστήριο του έχει επιβάλλει και
περιορισμούς: δεν επιτρέπεται να κυκλοφορεί στη συγκεκριμένη περιοχή τις Παρασκευές και
τα Σάββατα.
Με την άφιξη των περιπολικών, τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να αραιώνουν, όμως τα κινητά
τηλέφωνα χτυπούν ασταμάτητα, δίνοντας το επόμενο ραντεβού μπροστά στις κλειστές πόρτες
της λαχαναγοράς. Σε λίγη ώρα, έχουμε μαζευτεί και πάλι σε μια έρημη διασταύρωση μιας
κοντινής βιομηχανικής περιοχής, και ο Σαντίκ μου δείχνει ένα σημείο εκατό μέτρα προς τα
αριστερά μας, όπου η άσφαλτος περνά πάνω από μια μικρή ανωμαλία που δημιουργεί ένα μικρό
άλμα, αν φυσικά περάσεις από πάνω αρκετά γρήγορα. Πριν λίγο καιρό, ένας νεαρός με ένα
Μέτρο σκοτώθηκε ακριβώς σε αυτό το σημείο. Ερχόταν για να στρίψει με χειρόφρενο στη μέση
της διασταύρωσης, την ώρα που ένα τετρακίνητο Σιέρα με ψεκασμό αζώτου πέρναγε το άλμα με
τέρμα γκάζι. Οι πυροσβέστες έκοψαν τις λαμαρίνες για να βγάλουν τους δύο οδηγούς, ο
οδηγός του Μέτρο όμως δεν γλίτωσε.
Κάποιος μου συστήνει έναν από τους «γρήγορους», τον Καλτ. Είναι 21 ετών, αλλά οδηγεί από
τα 14 του, και η Σέλικα GT-Four που οδηγεί είναι μόνιμο θέαμα στην «Πίστα». Η πρώτη μου
ερώτηση, αν έχει τρακάρει ποτέ. «Βέβαια, εδώ ακριβώς σε αυτό το δρόμο. Είχα ένα Xόντα
Aκόρντ και έκανα κόντρα με ένα RS Tούρμπο. Πήγα να στρίψω με 150 χλμ./ώρα, αλλά έπεσα
πάνω στον τοίχο. Είναι μια στροφή 90 μοιρών με έναν τοίχο φάτσα μπροστά και εγώ έφυγα με
τα μούτρα και κάρφωσα πάνω του. Ούτε γρατζουνιά όμως».
Δεν φοβήθηκες μετά το πρόσφατο θανατηφόρο δυστύχημα; «Αυτός ο τύπος με το XR4 δεν πήγαινε
καλά, νόμιζε ότι κυβερνά όλο τον κόσμο. Το παράκανε όμως, και βρέθηκε στην εντατική, από
ότι άκουσα. Έτσι πρέπει να έγινε, αλλά ξέρεις πως κυκλοφορούν οι ιστορίες». Πραγματικά,
οι ιστορίες κάνουν κύκλους και εμπλουτίζονται διαρκώς στον υπόγειο κόσμο των παράνομων
αγώνων. Οι περισσότερες έχουν φουσκώσει αρκετά σε σχέση με την πραγματικότητα, κάνοντας
τον κύκλο από στόμα σε στόμα, η συγκεκριμένη ιστορία όμως φαίνεται ότι είναι αληθινή. Ο
«Little John», ένας τεράστιος τύπος που οδηγεί ένα Φιέστα Τούρμπο, προσθέτει: «Σίγουρα
φοβηθήκαμε λίγο μετά το δυστύχημα, όμως υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται εδώ και κάνουν την
πλάκα τους, αλλά ξέρουν τι κάνουν. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν έχουν κανένα όριο,
αλλά, κάποια στιγμή, θα σκοτωθούν και θα φάνε και κανέναν αθώο μαζί τους?»
Ένα ταλαίπωρο 205 ντίζελ σείεται ολόκληρο από τα δυνατά μπάσα της μουσικής, που βγάζει ο
τεράστιος ενισχυτής που κουβαλάει. Όλο και περισσότερα αυτοκίνητα καταφθάνουν και τα
πράγματα αρχίζουν και ζεσταίνονται. Ένα Φορντ Φόκους περνάει με φόρα και ένα αρχαίο, αλλά
άψογο αγωνιστικό Έσκορτ είναι κολλημένο πίσω από τον προφυλακτήρα του. Είκοσι χρόνια
χωρίζουν τα δύο αυτοκίνητα, αλλά το κίτρινο Έσκορτ κρατάει ακόμα καλά. Μία χαμηλωμένη BMW
325i βγαίνει από τη διασταύρωση με τα λάστιχα να καπνίζουν, όμως ο ιδιοκτήτης ενός
ταλαίπωρου ?στρα δεν έχει αρκετή ιπποδύναμη για να καταφέρει το ίδιο. Έτσι, έχει
επιστρατεύσει μερικούς φίλους του να σηκώνουν το αυτοκίνητο, σπρώχνοντας στα πλαϊνά της
οροφής τη στιγμή που αφήνει το συμπλέκτη.
Ο οδηγός του Φόκους (που όπως αποδεικνύεται, είναι νοικιασμένο) δεν θέλει να του πάρει
άλλος τα πρωτεία, οπότε βάζει τα δυνατά του να κάνει το πιο άγριο σπινιάρισμα που μπορεί.
Το μισό λάστιχο μένει στην άσφαλτο σε ένα μαύρο σημάδι που καπνίζει ακόμα, οι καπνοί από
τα λάστιχα όμως έχουν μπει από τους αεραγωγούς και έχουν πνίξει τον οδηγό, που πετάγεται
έξω βήχοντας, προς μεγάλη τέρψη των θεατών.
Τα γέλια και οι φωνές κυριαρχούν στο πλήθος και η ατμόσφαιρα θερμαίνεται ακόμα
περισσότερο, όταν εμφανίζεται το ελικόπτερο της αστυνομίας με τον ισχυρό προβολέα να
φωτίζει τους πρωταγωνιστές. Δίπλα μου, ο AJ φαίνεται ενθουσιασμένος με την τιμή που τους
έκαναν: «Να το, να το! Το ελικόπτερο! Χαμός γίνεται, τι λέτε πως δεν πετάνε τα γουρούνια?
Φοβερή φάση».
Με την παρότρυνση της επιπλέον προσοχής που τους δίνουν οι αρχές, οι οδηγοί ξεκινούν με
ακόμα περισσότερη φόρα και γεμίζουν με όλο και περισσότερο καπνό, όσο το ελικόπτερο
χαμηλώνει. Μετά από λίγα λεπτά απόλυτου χάους, το ελικόπτερο απομακρύνεται αφού έχει
κάψει σε αεροπορικό καύσιμο το μηνιαίο μισθό ενός αστυφύλακα και έχει προσφέρει δωρεάν
φωτισμό στην εκδήλωση. Λίγο αργότερα, ένα περιπολικό περνά ανάμεσα από το πλήθος που
φωνάζει και κάνει χερονομίες, δίπλα σε ένα μικρό φορτηγό που επιδίδεται σε άγρια
σπινιαρίσματα στη μέση της διασταύρωσης. Το περιπολικό όμως δεν σταματά και συνεχίζει στο
δρόμο του. Για κάποιο λόγο, η αστυνομία προτιμά να κρατήσει τις αποστάσεις.
Η κατάσταση είναι εντελώς άναρχη και σίγουρα επικίνδυνη, όμως από την άλλη, το κλίμα γύρω
μου είναι εντυπωσιακά φιλικό. Το επισημαίνω στον Σαντίκ, ο οποίος συμφωνεί. «Είμαστε όλοι
φίλοι, άσπροι, μαύροι, Aσιάτες, όλοι έχουμε έρθει εδώ για τον ίδιο σκοπό». Ο AJ
προσθέτει: «Σωστά, είναι μια εκδήλωση συναδέλφωσης της τοπικής κοινότητας».
Όσο για το κίνητρο όλων αυτών των ανθρώπων, ο Σαντίκ μιλά για «υπερηφάνεια». Οι
νυχτερινοί αυτοί παράνομοι αγώνες, είναι άλλωστε μια ευκαιρία για τον οποιονδήποτε να
γίνει για λίγο διάσημος. Αν βέβαια δεν σκοτωθεί πρώτα. Η απορία μου βέβαια είναι γιατί
όλοι αυτοί δεν πάνε σε μία από τις πολλές οργανωμένες πίστες, τις ημέρες που είναι
ανοιχτές για το κοινό. ?λλωστε, οι περισσότεροι δεν φαίνεται να έχουν οικονομικό
πρόβλημα. «Στην πίστα πρέπει να ακολουθείς τους κανονισμούς», λέει ο Σαντίκ. «Εδώ ο
καθένας μπορεί να οδηγήσει, όπως γουστάρει ο ίδιος να οδηγήσει, όχι όπως του λέει κάποιος
άλλος. Αν θες να σπάσεις το αυτοκίνητό σου, είναι δικαίωμά σου να το σπάσεις? Σίγουρα
είναι παράνομο, αλλά αν βρίσκαμε ένα μέρος κάπου εδώ και το κάναμε νόμιμο, κανένας δεν θα
ήθελε να πάει. Όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη γλύκα όταν είναι παράνομο, δεν έχει;»